Lalala Langkawi

De vlucht van KL naar Langkawi duurt maar een uur. Toch vind ik het weer spannend om te vliegen. Hoe vaker we vliegen hoe enger ik het vind eigenlijk. Dat we met Air Asia vliegen maakt het er niet meer ontspannen op, aangezien de nieuwsberichten over de romp van het neergestorte Air Asia vliegtuig op de bodem van de Javazee nog dagelijks binnenkomen. Als ons redelijk kleine vliegtuig ook nog wat rare sprongen maakt wegens turbulentie ben ik ervan overtuigd dat ons laatste uur geslagen heeft. Nina helpt mij er doorheen doordat zij er alleen maar keihard om moet lachen als het vliegtuig zo beweegt. Wat weer niet helpt is dat ze me de oren van het hoofd vraagt over de plaatjes op de kaart met handleiding over wat je moet doen in noodgeval. 'Mam wat is dat?'. 'Eh, nou dat is een gasmasker'. ' Oh, waarom?' ' Eh, nou dat moet je opdoen als er geen lucht meer is om te ademen.' 'Oh. En waarom steken die dingen uit het vliegtuig?' 'Nou dat zijn glijbanen voor als het vliegtuig in de zee komt! Dan moet je daar overheen het vliegtuig uit klimmen.' Oh. Worden we dan nat?' ' Ja schat, dan worden we nat, maar we hebben dan een zwemvest aan, waardoor je blijft drijven. Stop die kaart nu maar weg, wil je een filmpje kijken?' Met kletsnatte handen van het zweet landen we gelukkig veilig op droomeiland Langkawi. Daar zitten de de eerste 3 dagen in een huisje in een resort aan zee. De laatste 4 dagen verplaatsen we ons naar een andere accommodatie. We zijn trouwens Masters in tassen inpakken geworden. Ondanks dat we inmiddels met meer spullen reizen dan we meegenomen hebben, blijft alles erin passen. Het blijft overigens elke keer wel een volksverhuizing hoor, 2 megatassen, 2 tentjes, 3 handbagagetassen en 2 buggies. Menig taxichauffeur krabt zich even achter zijn oren als hij ons aan ziet komen. Toch weten we het altijd overal in te passen. Waar we wel spijt van hebben is de keuze van de kleding die we op de heenreis aan hebben gehad. Deze is de hele reis niet meer uit de tas gekomen en hebben we alleen maar 8 weken mee rondgezeuld. Dikke joggingsbroeken en sportschoenen en teveel kleding met lange mouwen. We hadden achteraf toch in dunne zomerbroeken en Teva's met sokken erin in het vliegtuig moeten stappen.

Onze eerste bestemming op Langkawi is een waar paradijsje. We zitten in een huisje in een kleinschalig resort, gelegen aan het witte zandstrand, Frangipani heet het. We brengen de dagen door op het strand met schelpen, zeesterren en krabben zoeken, zwemmen en lekker eten. We maken 's ochtends een wandeling langs de baai en lunchen uit gemak in het resort. Er zit een heerlijke echte Italiaan om de hoek die we niet kunnen weerstaan, we eten er dan ook 2 keer 's avonds. Het resort straalt rust uit, iedereen ligt lekker te lezen en te chillen en je hoort alleen het geluid van de vogels en de zee. En natuurlijk het lawaai van onze kinderen die in het zwembad plonzen. Het is een eco resort, er wordt druk aan recycling gedaan en nergens ligt afval. We hebben een buitendouche, wat een sensatie! We staan er elke dag met z'n vieren in de open lucht onder, de meisjes vinden het schitterend. 2x per week wordt hier een net opgehaald uit de zee, dat vol zit met vis. Ze checken of er kwallen tussen zitten, wat zou betekenen dat de zee vervuild is omdat kwallen aangetrokken zouden worden door afval...Nina en Elisa mogen vissen vasthouden en teruggooien in de zee. Er zit een redelijk grote tussen en Nina houdt hem zonder vrees vast en gooit hem terug.

Na 3 dagen veranderen we van plek, naar een prachtig resort aan een rustige baai. Er zit weer een mengelmoes aan mensen. Opvallend is hier het hoge aantal toeristen uit Saoedi Arabië. Althans, dat vermoed ik aangezien er heel veel vrouwen met een nikaab om lopen. Een nikaab is een soort burka, het verschil is dat de ogen niet bedekt zijn in tegenstelling tot de burka. De rest van het lichaam wel. Het is een indrukwekkend gezicht om in een zonnig strandresort al die vrouwen in zwarte gewaden met alleen een paar ogen aan de hand van hun man te zien rondlopen. Terwijl de man lekker met zijn korte broek en ontblote armen aan tafel zit, probeert de vrouw met haar snikhete gewaad aan, vluchtig eten onder haar doek naar binnen te krijgen zonder een centimeter van haar gezicht vrij te geven. Ik ben toch wel erg blij dat ik als vrouw in Nederland geboren ben.

Vandaag genieten we voor de laatste dag van zon en het zwemmen. Morgen gaan we terug naar Kuala Lumpur, voor de laatste 2 nachten van onze reis. Tot dan, 
Groetjes van ons vieren