Busy Ubud

Vanuit Ubud wensen wij iedereen een heel gelukkig en vooral gezond 2015! 
2015 is het jaar waarin onze oudste dochter Nina voor het eerst naar school gaat en haar kleine (maar bijna even grote ;-) zus Elisa alweer 3 jaar wordt. Hopelijk wordt 2015 een jaar zonder ziektes in onze kleine familie, waarvan onze portie nu wel ruimschoots gehad hebben....
We beginnen het nieuwe jaar in ieder geval goed in Ubud, het culturele en culinaire middelpunt van Bali. 

Eerst even terug naar 28 dec, als we vanuit Sanur naar Ubud vertrekken.
Om er te komen duurt even, omdat onze chauffeur ons resort niet kan vinden. Het is nieuw en ligt nogal verscholen aan een klein weggetje tussen de rijstvelden. Van huisnummers hebben ze hier volgens mij niet gehoord dus het is een beetje lang zoeken naar een speld in de bekende hooiberg. Maar, zoals altijd hier: net op het moment dat je het op wilt geven, komt het toch weer goed en we komen goed aan in ons nieuw paradijsje dat Anulekha resort heet. Een nieuw, kleinschalig complex met stijlvolle kamers en villa's. De villa's zijn supermooi en hebben een privé zwembad direct aan het woongedeelte, maar dat vind ik toch te risicovol met de meiden. Ach, kamer die wij hebben is ook heel ruim en de meiden hebben hun kamp weer opgeslagen, de tenten staan weer voor de komende 5 nachten. En we zitten pal aan het zwembad dus prima! Het ontbijt is geweldig: pancakes, verse fruitsappen, french toast, ei, croissants, er komt geen einde aan. En alles wordt mooi opgemaakt en met een brede glimlach geserveerd. Mensen zijn supervriendelijk en persoonlijk, kamers schoon, leuke andere gasten, geen kakkerlakken, hier houden we het wel even vol!

Op dag 1 gaan we Ubud in. Het giet van de regen dus compleet met paraplu, poncho's, Nina aan de hand en Elisa ingepakt in de buggy banen we ons een weg door de enorme plassen, gaten en putten ontwijkend, buggy overal overheen tillend, terwijl de verkopers gestaag doorgaan met 'hellooo, good price, you look you look?!). Natuurlijk laten we ons niet kisten door een paar druppels en bezoeken Ubud palace, dat door de regen bijna helemaal verlaten is. Geen ingrediënten voor een succesvol uitje met kleine kinderen zou je zeggen. Maar als ik er een spannend verhaal bij vertel over dat daar een koning woont, die nu aan het slapen is, dus dat we stil moeten zijn, anders wordt de koning wakker, zit de sfeer er goed in en willen de meiden geen hoek van het paleis missen in hun zoektocht naar die mysterieuze koning. We struinen nog even de markt af, uitpuilend met winkeltjes die allemaal dezelfde toeristenprullaria verkopen. Om onszelf vervolgens te trakteren met een lekkere cappuccino en taartjes. Thuis doen we onze dagelijkse gezamenlijke middagslaap en de middag houden we ons rustig in het zwembad. 'S Avonds gaan we eten in Ubud. Het is er enorm druk, met name het verkeer. In lange files kom je moeizaam het centrum binnen en vanaf ons resort doen we er een uur over, waar normaal 20 minuten voor staat. Veel drukker dan 6 jaar geleden, toen we hier samen waren. We gaan nog kijken bij de tempel met waterlelies, Pura Taman Saraswati, waar een grote groep locals met dezelfde witte kleding aan richting gebedsruimte gaat. Mooi gezicht. We eten in een restaurant waar we 6 jaar geleden met z'n tweeën gegeten hebben. Daar is niets veranderd, ziet er exact hetzelfde uit. Gek en bijzonder dat we hier nu voor de tweede keer zijn en nu met onze kinderen. Om 19.00 staan we netjes op een van de drukste kruispunten van Ubud op onze chauffeur te wachten, die vervolgens 25 minuten te laat is. Dat zijn een hele lange 25 minuten, met vermoeide kids die alleen maar rond willen rennen, op de grond liggen, klagen en jammeren en zich niet laten vangen. En juist niet op dat moment af te leiden zijn met ipads of klei. Daar krijgen we het, zowel pap en mam als kids, bij 32 graden heeeeel warm van :-( Met rode hoofden en bezwete ruggen ploffen we de uiteindelijk de auto in.

De volgende dag neemt gids Putu ons mee naar de Pura Tirta Empul,  De tempel is bekend vanwege het heilige water dat uit een nabijgelegen bron komt en dat gebruikt wordt om jezelf te reinigen. Voordat we naar binnen gaan krijgen we een sarong om en de meiden een dik gouden lint om hun middel. Met hun jurkjes aan en hoedjes op zijn het net prinsesjes. Hand in hand wandelen we een grote binnenplaats op met z'n vieren naast elkaar en voelen ons net Willem-Alexander en Maxima met de prinsesjes, wanneer een hele rij locals/Javanen/Maleisiërs (?)  die vanaf de zijkanten naar ons begint te wijzen en druk begint te zwaaien. En wij zwaaien natuurlijk statig terug en knikken vriendelijk. Ook de prinsesjes wuiven braaf terug ;-). 
Robert doet net als de Balinezen en toeristen een reinigingsritueel en waagt zich in het water om zijn hoofd onder een van de waterstralen te houden.
Op de terugweg leidt Putu ons via kleine mooie weggetjes langs de bekende rijstvelden/terrassen en de supermarkt (tja moet ook gebeuren, de luiers waren op) naar huis.
Heerlijk om na een ochtendje cultuur in de hitte de middag door te brengen in het zwembad. Daar komen we nog 4 vrouwen uit Singapore tegen, die hun eigen zwembadfeestje bouwen met radio, bier en allerlei opblaasbare bootjes haha! Als we vertellen dat we over een paar weken naar Singapore gaan worden we overstroomd met leuke tips.
's Avonds eten we in het resort. Zodra de borden op tafel staan en het donker wordt, komt er een soort plaag langs van enorm veel vliegende....ehm tja wat zijn het eigenlijk, een soort van kruising tussen vlieg en libelle, die als een soort van kamikazepiloten als een gek om de lampen heenvliegen, tegen elkaar en de lampen aanvliegen en op de grond vallen. Ze doen geen kwaad, maar vallen wel steeds in ons eten en op ons hoofd en zwermen om ons heen. Vooral Nina eet geen hap meer verder en kijkt angstig naar onze vliegende tafelgenoten. Er zit niks anders op dan het eten te verhuizen naar de kamer en een volksverhuizinkje later eten de meiden eten de rest van de pizza op het bed. Als ik een kwartier later de lege borden terugbreng is er geen spoor te bekennen van de vliegers, het is alsof ze nooit bestaan hebben. Behalve dat de grond bezaaid is met vleugels, die ze achtergelaten hebben?! Haha hebben we daar de hele volksverhuizing voor in gang gezet!

Op oudejaarsdag trakteren we de kids op een ochtendje Bali Zoo. Even gewoon ouderwets rondje dierentuin ipv tempels en paleizen. Het is een andere ervaring dan in Nederland, je kunt overal tegen een meerprijs activiteiten doen met dieren, zoals een grote roofvogel op je arm laten zitten, dieren aaien, olifanten voeren en op olifanten rijden, ponyritjes etc,. Allemaal voor een meerprijs. Leuk en spannend voor kinderen, maar ik vind het eigenlijk nog zieliger dan de dieren in Artis. We geven er dan ook geen cent aan uit. Weer voelen we ons een stel BN-ers, of beter, een stel met kindsterretjes, want een paar mensen willen weer met de meiden op de foto. Ik mag er ook bij :-)
Terwijl oudejaarsavond nadert staat ons avondplan nog steeds niet vast. We twijfelen. Wel of naar Ubud centrum ( files!) of toch in het resort blijven, maar daar is een duur avondvullend programma waar we toch niet aan mee kunnen doen met de meiden. We komen in het zwembad een Australisch stel tegen, dat met hun kindje van 14 maanden en oma in een van de privé villa's verblijven. We hebben deze week al eerder met ze gekletst. Ik vraag wat zij gaan doen en ze blijven gewoon thuis met roomservice. Ze horen onze twijfels aan en nodigen ons vervolgens uit om bij hen in de villa samen te eten. 
Dat doen we en het is supergezellig. De 3 kindjes vermaken zich uitstekend in en om het zwembadje en wij eten en kletsen gezellig aan tafel met een lekker flesje wijn. De oma doet me een beetje denken aan mijn eigen moeder, ze heeft ook heel haar leven in het onderwijs gezeten en lijkt qua gedrag erg op haar! Zo lijkt het toch een klein beetje alsof we met familie samen zijn. We nemen afscheid en inmiddels barst het feest in het resort los. Dat wil zeggen, alles is versierd, er zijn Balinese danseressen en de dj draait keiharde housemuziek, maar behalve het personeel is er eigenlijk niemand. Best wel lullig, als je bedenkt wat voor voorbereiding het heeft gekost, maar ze lijken er geen last van te hebben en maken er met elkaar een feestje van, compleet met vuurwerk. Wij besluiten om ook even een dansje te wagen met Nien en Elisa en daarna vallen de meisjes rond 22.00 (ondanks de keiharde muziek pal naast onze kamer) in slaap. Wij een uurtje later, als de muziek gelukkig gestopt is. Het '12 uur moment' missen we dus, maar ja vanaf 7.30 beginnen we weer dus dat is niet zo erg.
Vandaag is het zwemmen en inpakken, want morgen reizen we door naar...Lovina!

Fijne nieuwjaarsdag iedereen!